Afplánunin

Þegar bókmenntafræðingurinn – okkar elskulegi forsætisráðherra – hafði í kvöld flutt efnisminnstu og flatneskjulegustu ræðu sem ég hef heyrt síðan Birgir Ármannsson tjáði sig síðast, hugsaði ég með sjálfum mér:

„Nei, Kalli. Nú slekkur þú og ferð, og færð þér alvöru næringu.“

Ég átti nefnilega stefnumót við fiskflak.

Þá settist leiðindapúkinn á hægri öxlina á mér og sagði: „Ónei, Karl Th. Birgisson…“

Sennilega þarf að taka fram að enginn hefur leyfi til að ávarpa mig svona, en þessi púki spyr ekki leyfis.

„… Þú heldur áfram að horfa og hlusta. Það er partur af því að vera þú. Það er refsingin fyrir að vera þú. Þetta er hluti af afplánuninni.“

Fokk. En ég veit svosum vel að ég fékk lífstíðardóm, áfrýjun er ekki í boði, hvað þá reynslulausn.

Svo ég hlustaði.

Ég strauk að vísu í smástund út í búð að ná mér í tóbak á meðan Bjarni Ben. talaði. Fangar fá alltaf sígarettur, sérílagi þessir dauðadæmdu.

Púkinn lét strokið gott heita, en merkti samt í kladdann.

Svo komu hinar ræðurnar. Maður lifandi.

Sko. Ég ætla ekki hér að tala illa um nafngreint fólk. Geri það afar sjaldan enda óþarfleg iðja.

En þeir sem þurfa að skrifa heila málsgrein, stundum tvær, til að koma frá sér einni einfaldri hugsun, með öllum mögulegum klisjufrösum sem til eru í íðorðabók alþingis, þeir hugsa ekkert endilega sérstaklega skýrt. Svona er ég nú kurteis.

Segi frekar eitthvað fallegt um tvo eða fjóra. Laggó.

Það er að endurtaka hið augljósa, að hrósa Kristrúnu Frostadóttur fyrir jómfrúrræðu sína á alþingi. Hún var með einhverja pappíra í pontunni hjá sér, en hún flutti blaðlaust alveg brilljant ræðu um alvöru pólitík. Einkum þann undirlægjuhátt stjórnmálamanna – sem Vinstri græn virðast hafa alveg gefið sig undir –, að markaðurinn eigi að sjá okkur fyrir lífsnauðsynjum, þegar reynsla bæði áratuga og alda sýnir að hann er ófær um það. Í þessu tilviki húsnæði. (Aukreitis voru fínir sprettir um hvernig sveitarfélögin eru sífellt rukkuð um það sem ríkið á að sinna.)

En sumsé. Mjög flott. Alvöru stöff. Blaðlaust. Af hjartans sannfæringu. Fyrsta sæti.

Svo liðu næstum tveir tímar. Meiri þjáning.

Mér tókst að finna eitthvert uppvask í eldhúsinu svo ég missti af Birni Leví. Hann hefur áreiðanlega verið rökfastur eins og alltaf. Hann er reyndar stundum næstum óþægilega rökfastur.

En nú var ég orðinn svangur og þá verð ég skapstyggur. Hafði þó einsett mér að bíða eftir Sigmari Guðmundssyni, sem var síðasti ræðumaður Viðreisnar, rétt fyrir klukkan tíu.

Hann hafði uppskorið kudos fyrir blaðlausa jómrúrræðu í kjörbréfamálshneykslinu.

En æ. Hann byrjaði í kvöld – eins og hann gerði oft í kosningabaráttunni – að tala um fíknivandann, SÁÁ og fjárframlög þangað. Nei, Simmi, hugsaði ég, ekki verða einsmálsmaður. Ég er sammála þér – á alla kanta yfirmáta sammála – en hættu þessu.

Sigmar er skynsamur maður og hlustaði því á mig. Örskömmu síðar hafði hann sveigt þessa hugsun frá áfengisvandanum yfir í sjávarútveg og bent okkur kurteislega á að áfengisgjaldið – mér heyrðist hann kalla það djammskatt – skilaði meiru í ríkissjóð en sextán stærstu útgerðarfélögin greiða í veiðigjöld. Samanlagt. Samherji og þau öll, muniði?

Sem eru svo blönk?

En ríkissjóður á ekki pening fyrir SÁÁ, sem bjargar mannslífum.

Takk, Sigmar. Annað sæti. Gott silfur, gulli betra.

Í framhjáhlaupi nefni ég Loga Má – sem er loksins farinn að tala aftur í matarlíkingum og af innlifun – og Þorgerði Katrínu, sem tekst jafnan að teikna upp stóru drættina og um hvað allt þetta vafstur snýst.

Þau mega gjarnan deila þriðja og fjórða sætinu í kvöld. Mér þætti samt smekklegra upp á lúkkið að Logi stæði á pallinum og Þorgerður Katrín á gólfinu við hliðina. Við erum jú öll jafnaðarmenn.

En fiskflakið beið og ég var orðinn verulega pirraður.

Þegar Bergþór Ólason birtist í annað sinn á skjánum sneri ég mér að leiðindapúkanum á hægri öxlinni og vitnaði í lagabókstaf:

„Þetta var ekki í dílnum. Það eru ákvæði í mannréttindasáttmálum bæði Evrópu og Sameinuðu þjóðanna sem mæla gegn ómannúðlegri meðferð á föngum. Viltu að ég fletti upp því sem segir í Genfarsáttmálanum um pyntingar?“

Púkinn leit á manninn í sjónvarpinu og svaraði: „Olræt. Farðu og fáðu þér fisk.“