Það sem mestu skiptir

Fjólubláu fuglarnir sem hnita
með fjaðurroða slikju hringi og rita
hulduteikn á himna framandlita
um höfuð mitt og rauðglóandi sól

Ef snögglega væru á bak og brautu
að búa um sig með leynd slýgrænni í lautu
sem aldrei var til kynni auðnin að færa mér flautu
sem forðum átti og ég klífi hinn týnda hól

Og ef þeir segðust aldrei hafa verið
og aðeins byggja draum handan við glerið
ég ansaði spyrði: er þá flæðiskerið
ímyndun þarsem fyrrmeir ég bjó mér ból?

Hún á það með réttu enganveginn skilið
og aldrei mun ég snúa mér í þilið
né heldur skal ég að eilífu brúa bilið
sem breikkar svo ört því í sprungunni á ég skjól.

Megas